Μια επιθυμία...

Μου γεννήθηκε ξαφνικά μια τρελή ιδέα, μια επιθυμία ταυτόχρονα, να φτιάξω ένα ιστολόγιο, όπου θα γράφω ότι θέλω. Θα μπορώ να πω αυτά που έχω μέσα μου χωρίς να με λογοκρίνω, χωρίς να με νοιάζει αν θα με διαβάσουν, τι θα πουν, ένα ιστολόγιο για να εκφράσω, για να εκφραστώ.
Και λέω τι σε εμποδίζει να το κάνεις, κάντο.
Κι έτσι να'μαι τώρα στις δώδεκα το βράδυ να φτιάχνω το μπλογκ. Ένα μπλογκ της δικής μου ελευθερίας. Ένα μπλογκ ελευθερίας.... πόσο ωραίο ακούγεται.

Κι όμως περνάνε τόσες σκέψεις. Δεν πρέπει να το δώσω στους φίλους μου. Δεν πρέπει να το μάθει κανείς. Πρέπει να είναι ανώνυμο. Ένας φόβος, ένα άγχος και μόνο στην σκέψη ότι θέλω να πω αυτά που θέλω να πω.

Μια φίλη μου όλα αυτά τα ονομάζει υπόγειο. Γιατί να κατεβαίνεις μου λέει στο υπόγειο και να ασχολείσαι με αυτά. Κι εγώ όλο στο υπόγειο ψαχουλεύω. Κάποτε ζούσα σε αυτό. Δεν έβγαινα να πάρω καθόλου αέρα. Ζούσα στο υπόγειο. Σε μια υγρή, σκοτεινή παγωμένη μοναξιά.
Όχι δεν είναι ωραίο να ζει κανείς στο υπόγειο, ούτε και να μην κατεβαίνει καθόλου σε αυτό. Απλά κατάλαβα ότι χρειάζεται κανείς να ξέρει τι έχει το υπόγειο και τι το σπίτι και τι ο κήπος και τι η αυλή και να περιφέρεται ανάλογα.
Αναρωτιέμαι ποιος θα καταλαβαίνει τι λέω. Νέα λογοκρισία. Μα τα γράφω πρώτα για μένα και για όποιον. Όποιον έχει ανάλογα ερωτήματα. Για όποιον με καταλαβαίνει δεν χρειάζεται να με καταλάβουν όλοι. Ούτε εγώ άλλωστε καταλαβαίνω όλους.
Σκέφτομαι τι θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας. Τι να πρωτομοιραστώ.
Θέλω να μοιραστώ την εικόνα ενός χωριού σε ένα βουνό. Μερικά σπιτάκια με κόκκινα κεραμίδια. Ένα σκούρο πράσινο βουνό, να φιλοξενεί αυτό το χωριουδάκι. Δε θα το ξεχάσω ποτέ. Έχω χρόνια να πάω. Όχι γιατί δεν θέλω, αλλά γιατί η ζωή τα έφερε να είμαι μακριά και να μην μπορώ να πάω. Το μικρό αγαπημένο μου χωριό. Όσο κι αν γύρισα σαν κι αυτό δεν γνώρισα τίποτε. Τόσο όμορφο, τόσο αγνό, τόσο αληθινό, τόσο αγαπημένο. Το μικρό μου χωριό.
Κι ένα πρόσωπο αγνό και αγαπημένο, που μου έμαθε την αγάπη. Ένας άνθρωπος αγράμματος μα ο πιο σοφός που έχω γνωρίσει. Η γιαγιά μου. Δεν γνώρισα πιο σοφό άνθρωπο και δεν ήξερε καθόλου γράμματα.
Πολύ νωρίς κατάλαβα ότι η σοφία είναι κάτι διαφορετικό από την μόρφωση και τα πτυχία. Η ευτυχία είναι κάτι που δεν κερδίζεται με τα χρήματα και η αγάπη έχει αλεργία στα λεφτά και την κοινωνική καταξίωση.
Αυτά για σήμερα. Θα πάω να κοιμηθώ, αρκετά έγραψα. Ο γιος μου είναι λίγο αρρωστούλης και κοιμάται δίπλα μου. Έχω την έγνοια του.
Όμορφο πράγμα να έχω την έγνοια του και εκείνος να έχει κάποιον να έχει την έγνοια του.
Το δεύτερο μάθημα που μου έμαθε η ζωή είναι ότι τίποτε μα τίποτε δεν είναι δεδομένο και αυτονόητο.
Αυτά όμως για επόμενες αναρτήσεις.
Καλό σας βράδυ!