Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013

Στον δρόμο για την αυτοεκτίμηση

                                      

Eλευθερία....


σιγά μην έχω την τόλμη να γράψω όσα θέλω. Μπούρδες σας λέω είμαι τρομερά δειλή για να κάνω κάτι τέτοιο. Και μόνο στην σκέψη να το κάνω μου ήρθαν στο μυαλό ένα σωρό πράγματα που δεν θα έγραφα. Τι θα γράψω λοιπόν; Κάποια από αυτά που θέλω...
Σήμερα ήταν μια δύσκολη μέρα. Χρόνια τώρα προσπαθώ να κάνω κάτι επαγγελματικά χωρίς μεγάλη επιτυχία. Για καμιά δεκαριά χρόνια ασχολήθηκα μόνο με τα παιδιά και τώρα ξανά προσπαθώ να μπω σε αυτόν τον στίβο. Σήμερα ήταν μια δοκιμασία. Μια δουλειά που έκανα δεν πήγε τόσο καλά και μια δουλειά που ήταν να πάρω τα έκανα λίγο θάλασσα γιατί ήμουν παραπάνω ειλικρινής από όσο έπρεπε.
Γενικά αισθάνομαι χάλια. Τα πράγματα μπορεί να μην είναι τόσο άσχημα όσο τα βλέπω και στις δουλειές έτσι είναι, πρέπει να περιμένω, να ρισκάρω, να αγωνίζομαι και να μην παίρνω τίποτε προσωπικά, αλλά μου είναι λίγο δύσκολο αυτό.
Το θέμα πάντως είναι ότι για πρώτη φορά ίσως αγωνίζομαι τόσο πολύ. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω και τι θα καταφέρω, αλλά ξέρω ότι όσο αγωνίζομαι κάτι καταφέρνω έστω και λίγο έστω και ελάχιστο. Τώρα με το ατύχημα του άντρα μου τα πήρα όλα πάνω μου και τα καταφέρνω. Το ατύχημα ήταν μια δοκιμασία για την οικογένεια, αλλά ταυτόχρονα με έκανε να παλέψω και να τα καταφέρω. Θα είναι για έναν μήνα, για παραπάνω δεν ξέρω. Θα πάρω μια βοήθεια, μια δουλειά δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι αγωνίζομαι, ότι τα καταφέρνω.
Έχω πολύ δρόμο μπροστά μου, αλλά ελπίζω.
Ο γιος μου συνήλθε λιγάκι από την αρρώστια και αυτό είναι παρήγορο. Ο καημένος πονούσε πολύ στο κεφάλι του αλλά του πέρασε πριν από λίγο και τώρα ελπίζω να κοιμηθεί ήσυχα. Κλείσαμε τις τηλεοράσεις και μιλήσαμε λιγάκι. Νιώθω τόσο ωραία όταν μιλάμε. Πολλές φορές το αποφεύγω. Κλείνομαι στο σκοτεινό υπόγειο και δεν έχω όρεξη για καμιά ακτίνα χαράς, επικοινωνίας και αγάπης στη ζωή μου.
Όταν μπεις εκεί μέσα είναι τόσο δύσκολο να βγεις. Κι έχω κάνει μεγάλον αγώνα για να βγω. Ίσως όχι τον μεγαλύτερο, αλλά μεγάλον. Δεν το έχω αφήσει έτσι. Αλλά το θηρίο αυτό με τρώει. Μου πήρε τόσα χρόνια για να το ονοματίσω και να το παραδεχτώ. Να το πω κατάθλιψη. Αλλά κι αυτό το παραδέχτηκα και προχώρησα. Ίσως καλύτερα έτσι. Όταν ξέρεις το πρόβλημα είναι πάντα καλύτερα.
Λένε ότι η αλήθεια είναι ο καλύτερος δρόμος, αλλά μπορεί όχι πάντα. Πάντως με τον εαυτό μας ναι, είναι ο καλύτερος.
Κάποτε είχα πει σε μια φίλη μου ότι τα μεγαλύτερα ψέματα είναι αυτά που λέμε στον εαυτό μας και με κοίταξε περίεργα. Σου λέει τι ψέματα μπορεί να λέω στον εαυτό μου και πως γίνεται αυτό. Έλα που γίνεται όμως κι όταν μπεις στο ταξίδι της αναζήτησης του εαυτού, το πρώτο πράγμα που ανακαλύπτεις είναι αυτά τα ψέματα.
Εγώ αυτόν τον μήνα ανακάλυψα το ψέμα που έλεγα ότι δεν θα τα καταφέρω με τις δουλειές. Τα κατάφερα να κουμαντάρω την οικογένεια μόνη μου. Ήταν ψέμα, ήταν λάθος εκτίμηση, ήταν έλλειψη αυτοεκτίμησης, ήταν όλα μαζί;
Όταν μιλάω στις φίλες μου για την αυτοεκτίμηση μου λένε όλες α εγώ έχω αυτοπεποίθηση! Πλάκα έχει τους λέω αυτοεκτίμηση και μου λένε αυτοπεποίθηση. Και ότι έχουν! Είναι τόσο μακρινό το ταξίδι της αυτοεκτίμησης, σαν τον πηγεμό για την Ιθάκη. Θέλει μια ζωή για να την χτίσεις. Κομματάκι κομματάκι. Κανείς δεν την έχει ολόκληρη. Κάθε μέρα χτίζεται. Αλλά και δεν την διδάσκουν πουθενά. Τα σχολεία μας δεν θα σου μιλήσουν για αυτοεκτίμηση. Αντίθετα τα ελληνικά σχολεία κάνουν το παν για να την καταστρέψουν!
Την αυτοεκτίμηση την ανακάλυψα με την ψυχοθεραπεία. Πρώτα συνειδητοποίησα ότι δεν είχα, και σιγά σιγά άρχισα να γκρεμίζω τους μύθους που με κάνανε να πιστεύω ότι δεν αξίζω και σιγά σιγά τους αντικατέστησα με αλήθειες που με κάνουν να βλέπω ότι αξίζω.
Ένας κλασικός μύθος για να πιστεύω εγώ ότι δεν αξίζω ήταν ότι είμαι άσχημη και χοντρή. Είναι ένας μύθος που τον έχουν πάρα πολλοί άνθρωποι και είναι απίστευτο πόσο δύναμη μπορεί να έχει. Αυτόν τον μύθο τον έθρεψα και τον έκανα θηρίο. Όμως σιγά σιγά βήμα βήμα άρχισα να καταλαβαίνω ότι δεν χρειάζεται να είμαι αδύνατη και όμορφη για να είμαι καλά και ευτυχισμένη, ότι δεν χρειάζεται να είμαι μοντέλο για να έχω δικαίωμα στη ζωή, ότι γύρω μου ευτυχώς υπάρχουν διαφορετικοί άνθρωποι και όχι φωτοτυπίες μοντέλων και ότι κι εγώ είμαι ένας όμορφος διαφορετικός άνθρωπος.
Αυτό ακόμη το χτίζω, αλλά έχει υποχωρήσει το μεγάλο μέρος του άσχημου τέρατος που ήμουν στο μυαλό μου και αυτό με έχει βοηθήσει ψυχολογικά.


Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013

Μια επιθυμία...

Μου γεννήθηκε ξαφνικά μια τρελή ιδέα, μια επιθυμία ταυτόχρονα, να φτιάξω ένα ιστολόγιο, όπου θα γράφω ότι θέλω. Θα μπορώ να πω αυτά που έχω μέσα μου χωρίς να με λογοκρίνω, χωρίς να με νοιάζει αν θα με διαβάσουν, τι θα πουν, ένα ιστολόγιο για να εκφράσω, για να εκφραστώ.
Και λέω τι σε εμποδίζει να το κάνεις, κάντο.
Κι έτσι να'μαι τώρα στις δώδεκα το βράδυ να φτιάχνω το μπλογκ. Ένα μπλογκ της δικής μου ελευθερίας. Ένα μπλογκ ελευθερίας.... πόσο ωραίο ακούγεται.
Κι όμως περνάνε τόσες σκέψεις. Δεν πρέπει να το δώσω στους φίλους μου. Δεν πρέπει να το μάθει κανείς. Πρέπει να είναι ανώνυμο. Ένας φόβος, ένα άγχος και μόνο στην σκέψη ότι θέλω να πω αυτά που θέλω να πω.
Μια φίλη μου όλα αυτά τα ονομάζει υπόγειο. Γιατί να κατεβαίνεις μου λέει στο υπόγειο και να ασχολείσαι με αυτά. Κι εγώ όλο στο υπόγειο ψαχουλεύω. Κάποτε ζούσα σε αυτό. Δεν έβγαινα να πάρω καθόλου αέρα. Ζούσα στο υπόγειο. Σε μια υγρή, σκοτεινή παγωμένη μοναξιά.
Όχι δεν είναι ωραίο να ζει κανείς στο υπόγειο, ούτε και να μην κατεβαίνει καθόλου σε αυτό. Απλά κατάλαβα ότι χρειάζεται κανείς να ξέρει τι έχει το υπόγειο και τι το σπίτι και τι ο κήπος και τι η αυλή και να περιφέρεται ανάλογα.
Αναρωτιέμαι ποιος θα καταλαβαίνει τι λέω. Νέα λογοκρισία. Μα τα γράφω πρώτα για μένα και για όποιον. Όποιον έχει ανάλογα ερωτήματα. Για όποιον με καταλαβαίνει δεν χρειάζεται να με καταλάβουν όλοι. Ούτε εγώ άλλωστε καταλαβαίνω όλους.
Σκέφτομαι τι θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας. Τι να πρωτομοιραστώ.
Θέλω να μοιραστώ την εικόνα ενός χωριού σε ένα βουνό. Μερικά σπιτάκια με κόκκινα κεραμίδια. Ένα σκούρο πράσινο βουνό, να φιλοξενεί αυτό το χωριουδάκι. Δε θα το ξεχάσω ποτέ. Έχω χρόνια να πάω. Όχι γιατί δεν θέλω, αλλά γιατί η ζωή τα έφερε να είμαι μακριά και να μην μπορώ να πάω. Το μικρό αγαπημένο μου χωριό. Όσο κι αν γύρισα σαν κι αυτό δεν γνώρισα τίποτε. Τόσο όμορφο, τόσο αγνό, τόσο αληθινό, τόσο αγαπημένο. Το μικρό μου χωριό.
Κι ένα πρόσωπο αγνό και αγαπημένο, που μου έμαθε την αγάπη. Ένας άνθρωπος αγράμματος μα ο πιο σοφός που έχω γνωρίσει. Η γιαγιά μου. Δεν γνώρισα πιο σοφό άνθρωπο και δεν ήξερε καθόλου γράμματα.
Πολύ νωρίς κατάλαβα ότι η σοφία είναι κάτι διαφορετικό από την μόρφωση και τα πτυχία. Η ευτυχία είναι κάτι που δεν κερδίζεται με τα χρήματα και η αγάπη έχει αλεργία στα λεφτά και την κοινωνική καταξίωση.
Αυτά για σήμερα. Θα πάω να κοιμηθώ, αρκετά έγραψα. Ο γιος μου είναι λίγο αρρωστούλης και κοιμάται δίπλα μου. Έχω την έγνοια του.
Όμορφο πράγμα να έχω την έγνοια του και εκείνος να έχει κάποιον να έχει την έγνοια του.
Το δεύτερο μάθημα που μου έμαθε η ζωή είναι ότι τίποτε μα τίποτε δεν είναι δεδομένο και αυτονόητο.
Αυτά όμως για επόμενες αναρτήσεις.
Καλό σας βράδυ!